แด่จูดี้ หมาสุดที่รัก

เอนทรี่นี้ขออุทิศแด่ "จูดี้" หมาสุดที่รักที่เพิ่งจากไป
(4 เม.ย. 2559 เวลา 23.00 น.)

จูดี้อยู่กับเรามานานมาก ประมาณ 15 ปีได้
ทุกครั้งที่พาไปหาหมอ พอหมอได้ทราบอายุแล้วก็จะบอกว่า อายุยืนมากกกก ทุกคน ถ้าเป็นคนคงอายุเกือบร้อยปีได้แล้ว

เริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ที่ได้พบกัน..

เราได้เจอจูดี้ตั้งแต่ตอนที่จูดี้ยังเป็นน้องหมาวัยแบเบาะที่เพิ่งจะลืมตา

จูดี้มากับน้องชาย (หรือพี่ชาย?) อีกหนึ่งตัว

ตอนเล็ก ๆ ทั้งสองนอนขดตัวในกะละมัง เอาตัวมาอิงกันเวลานอน เป็นภาพที่น่ารักมาก

จูดี้ (และพี่ชาย เรียกอีกตัวว่าพี่ชายละกัน) หน้าตาคล้ายกันมาก แต่พี่ชายจะขนฟูกว่า (อ่อ จูดี้และพี่ชายเป็นพันธุ์สปริตผสม สีน้ำตาลอ่อน ๆ เหมือนสีขนโกลเด้นรีทรีฟเวอร์)

เมื่อโตขึ้น เราแอบเรียกจูดี้ในใจว่า เจ้าสาวกลัวฝน เพราะว่าเวลาฝนใกล้จะตก มีฟ้าร้อง จูดี้จะกลัวมาก ตัวสั่นไปหมด และจะพยายามทุกวิถีทางที่จะเข้าบ้านให้ได้ วิธีต่าง ๆ ที่ใช้ อาทิ เอาขาหน้าตะกุยประตูเหมือนกับเคาะประตู กัดมุ้งลวดทั้งหลังบ้าน หน้าบ้าน พยายามลองเปิดประตูเอง หรือถ้าถูกขังในกรง ก็จะเปิดกรงออกมาเอง ทำเอาคนในบ้านปวดหัวเหมือนกันเวลาถึงหน้าฝน เพราะต้องเตรียมซ่อมมุ้งลวดแน่นอน (แถมพอกัดมุ้งลวดเข้ามาได้แล้วก็ไปนอนซุกตัวเงียบ นึกว่าหายไปไหน)

จูดี้เป็นหมาที่ฉลาดและแสนรู้มาก ทั้งเปิดกรงเอง ทั้งหาทางเข้าบ้านจนบ้านแทบพัง เรียกได้ว่าเป็นเจ้าตัวแสบ

ที่จูดี้ชอบหาทางเข้าบ้าน อาจจะเพราะว่าเป็นหมาที่ชอบอยู่กับคน

ช่วงที่น้ำท่วมใหญ่เมื่อ 3-4 ปีก่อน เป็นช่วงที่เราเอาจูดี้มาไว้ในบ้าน เพราะกลัวน้ำท่วมมากลางดึกแล้วหมาจะอยู่ไม่ได้

เราสังเกตได้เลยว่า ช่วงนั้นเป็นช่วงที่จูดี้มีความสุขมาก นอนหงายท้องทุกวัน เวลาอุ้มออกจากบ้านเพื่อไปฉี่ก็ไม่ค่อยอยากจะออก ทิ้งน้ำหนักตัวทันทีที่มีคนอุ้มออกไปนอกบ้าน

เราให้จูดี้นอนในบ้านทุกวันตั้งแต่นั้นมา จนกระทั่งเมื่อจูดี้อายุเยอะ เริ่มขับถ่ายไม่เป็นที่ ทำให้ทำความสะอาดในบ้านยาก ส่งผลให้ต้องเปลี่ยนที่นอนของจูดี้ไปไว้ที่หลังบ้านแทน เพื่อให้เขาขับถ่ายได้สะดวก และทำความสะอาดง่าย

วันที่ 4 เม.ย. 59 อยู่ ๆ จูดี้ก็เริ่มเดินไม่ได้ ไม่มีแรงดันตัวลุกขึ้น พาไปหาหมอ หมอบอกว่าให้ไป x-ray ที่โรงพยาบาลเพื่อดูว่าเป็นอะไร และฉีดยาให้ พร้อมให้ Syringe มาเพื่อใช้ป้อนน้ำและอาหาร โดยหมอแนะนำว่าให้ลองป้อนน้ำหวานดูก่อน

หลังกลับมา อาการจูดี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ลุกไม่ขึ้น กินอาหารและน้ำไม่ได้ เราก็พยายามป้อนน้ำหวานเต็มที่ แต่ก็กินได้นิดเดียว เราก็เลยเอาเขามานอนในบ้านเหมือนเดิม เหมือนอย่างที่เขาเคยนอนเมื่อช้วงน้ำท่วมใหญ่

จูดี้เริ่มนอนหายใจหอบ พยายามลุกเป็นระยะแต่ก็ลุกไม่ขึ้น และร้องเบา ๆ เป็นระยะ ณ จุดนี้เราเริ่มทำใจ สวดมนต์ และพยายามสื่อสารกับเขาด้วยใจแล้วว่า ขอให้เขาไปสบาย ไม่ต้องห่วงอะไร และพยายามลูบหัวเขาตลอด

และแล้วเวลาประมาณ 23.00 น. ของวันที่ 4 เม.ย. 58 จูดี้ก็จากไปอย่างสงบ ในขณะที่เราลูบหัวและพยายามบอกเขาว่าให้ไปได้เลย ไม่ต้องห่วง ไปสบายนะ จะได้ไม่ทรมาน เหมือนเขาจะรับรู้ได้ ก็เลยไปตอนที่เรากำลังลูบหัวอยู่

มีเรื่องแปลกคือ หลังจากที่จูดี้ไปแล้วพักหนึ่ง หมาในซอยพร้อมใจกันหอนพักหนึ่ง สงสัยอาจจะสัมผัสได้ว่าจูดี้ไปแล้ว หรือจูดี้จะแอบไปเดินทักทายหมาพวกนั้นก่อนไปนะ?

ลาก่อน หมาสุดรัก ถึงจะเป็นหมาซนตัวแสบ แต่ก็รัก
ดีใจที่ได้ส่งแกนะ ขอให้ไปสบาย ไม่ต้องห่วงอะไร
แกเป็นหมาที่ดีมาก เราจะไม่ลืมแกเลย
แกเป็นหมาที่อยู่กับเรามานานที่สุด
จากนี้ไปคงไม่มีอีกแล้ว..

ลาก่อน..
แล้วเจอกันนะ ถ้าสวรรค์หรือโลกหน้ามีจริง เราคงได้พบกันอีก..